Esperanto sen mitoj

Mi pensas ke la libro de Sikosek, Esperanto Sen Mitoj, estas tre interesa. Certe, miaopinie, li fojfoje tro kritikas la movadon kaj la lingvon. Sed verŝajne li nur faras tion ĉar li volas ke Esperanto progresu.

Li kritikas la fojan naivecon de la movado kaj pensas ke Esperantistoj tro kritikas la anglan lingvon. Sed redirendas, ke li, ŝajnas al mi, amas Esperanto ne malpli ol iu-ajn Esperantisto. Mi nenion havas kontraŭ raŭmismo.

La sola kritiko lia kiun, laŭ mi, vere troigas, estas tiu pri denaskuloj. Kritikante la gepatrojn de denaskuloj, li parolas pri unulingvulindeco skribinte ke "[o]ni devas cetere konsideri en informado ke multaj homoj taksas unulingveco normala, kaj ke plurlingva edukado estas pridisputata en amaskomunikiloj kaj scientistaj rondoj, ekz. rilate al la lingvopolitiko pri eksterlandanoj." (p. 67, 2a eldono) Ĉu li preferas unulingvan mondon? Mi ne komprenis lin, eble. Tiu kritiko vere surprizis min, kaj pensigas min ke la aŭtoro (almenaŭ ti-rilate) kritikis simple por kritiki. En kongresoj mi jam vidis denaskuloj. Ili aspektis feliĉaj kaj lingve pli scipovaj ol aliaj unulingvaj geinfanoj. Tiel ŝajnas al mi.

Sed tion ne volas diri ke la libro ne plaĉis al mi. Ĝi estas pleninforma kaj certe aĉetinda.